Pizzeria Ristorante Sa Capanna

Wie?

Ruim 36 jaar gingen de vaste gasten van Sa Capanna naar ‘Ernesto’ als ze uit eten gingen in het Italiaanse restaurant Sa Capanna. Maar in 2018 droegen Ernesto en zijn vrouw het restaurant officieel over aan de kinderen Francesco, Roberto en Stefania.

Francesco vertelt: “We zijn een echt familiebedrijf en blijven dat ook. We werken alle drie al jaren in het restaurant en veel mensen kennen ons inmiddels net zo goed als mijn ouders. We hebben altijd de vrije hand gekregen om veranderingen door te voeren, ook al moesten we daar soms wel even over discussiëren, zoals met het nieuwe kassasysteem. De afgelopen jaren zijn voor ons allemaal een leerproces geweest. Zowel voor ons als voor mijn ouders.”

Wat?

Sa Capanna staat bekend om zijn heerlijke Italiaanse gerechten en de gastvrije sfeer. Sommige gasten komen alleen voor een pizza, anderen voor een volledig 4-gangen menu. Op de menukaart is ruime keuze tussen de verschillende vis-, vlees-, pasta- en pizzagerechten. Maar ook vegetariërs en mensen die glutenvrij willen eten kunnen hier terecht.

Francesco: “Glutenvrije pizza’s durven we niet te beloven in verband met kruisbesmetting in de oven. Maar glutenvrije pasta hebben we standaard in huis en alle andere gerechten kunnen natuurlijk glutenvrij bereid worden. Voor mensen met een melkallergie hebben we lactosevrij ijs in huis. Zo spelen we in op de meest voorkomende allergieën.”

Tussen al die lekkere gerechten is het soms moeilijk kiezen. Dan is het handig om te weten dat de Conchiglie di Ernesto en de Tagliolini alla Paolo bedacht zijn door Ernesto en naar hem en de oom van Francesco vernoemd zijn. “Alle gerechten zijn lekker, maar dit zijn echt specialiteiten die hier bedacht zijn.”

Toch veranderen er wel een zaken na de overname. Eén verandering die Francesco, Roberto en Stefania gaan doorvoeren is een nieuwe bar. “We krijgen Italiaans bier van de tap: Angelo Poretti. Dat merk staat nu al op de kaart, maar we vinden dat een Italiaans restaurant ook Italiaans bier op de tap moet hebben. Maar verder verandert er voor de gasten de komende tijd niet veel.”

Waar?

Toen Sa Capanna – wat ‘het hutje’ betekent in het Sardijns – in 1982 begon was het een kleine pizzeria. Al een half jaar na de opening nam Ernesto de zaak over en bouwde in de loop der jaren de pizzeria uit tot een volwaardig Italiaans restaurant, met een grote vaste klantenkring. Ruim elf jaar geleden werd het naastgelegen pand erbij getrokken en sindsdien heeft het restaurant zijn huidige grootte.

Francesco: “We moesten in het begin best wennen, omdat de sfeer van dat knusse restaurantje een beetje weg was. Maar dat hebben we met de inrichting wel opgelost en nu hebben we veel meer ruimte. Ook voor de keuken die onder het nieuwe gedeelte doorloopt.”

Hoe?

Die ruimte hebben de broers en zus ook hard nodig, want Sa Capanna heeft het – vooral in de weekenden –  altijd druk. Francesco: “De grootste uitdaging is om tijdens dat soort avonden een beetje te ‘spelen’ met de reserveringen. Sommige tafels zijn meerdere keren bezet op een avond, maar gasten moeten nooit het idee krijgen dat ze weg moeten.” Dankzij hun jarenlange ervaring kunnen ze dat gelukkig goed inschatten en kan de gast in zijn eigen tempo genieten.

Waarom?

Want dat is het allerbelangrijkste voor Francesco en zijn broer en zus. Dat de gastvrijheid en de leuke sfeer blijven bestaan bij Sa Capanna nadat hun ouders met pensioen zijn. “De standaard is dat iedereen zich thuis moet voelen. Veel vaste gasten komen daardoor al jarenlang en soms zelfs wekelijks. Daar krijg je echt een band mee.”

Maar voor het personeel geldt hetzelfde: één van de pizzabakkers werkt bijvoorbeeld al 25 jaar voor de familie. Andere werknemers zijn er ook al 10 tot 15 jaar. “Zij zijn ook als familie voor ons. We proberen met al het personeel een goede band op te bouwen en zorgen dat ze ook onderling elkaar leren kennen. Want uiteindelijk zijn zij óók het gezicht van Sa Capanna.”

Verder?

Na hun pensionering verhuizen Ernesto en zijn vrouw naar Sardinië om het geboorte-eiland van Ernesto verder te ontdekken. Francesco vertelt: “We gingen ieder jaar wel naar ons huis op Sardinië, maar het eiland is natuurlijk veel groter. Mijn vader was zeventien toen hij naar Nederland kwam, dus voor zijn gevoel gaat hij opnieuw kennismaken met het land.”

“Maar mijn ouders komen vast nog vaak naar Nederland hoor. Al was het maar voor mijn nichtje, het dochtertje van Stefania. Ze zullen dan ook vast nog vaak hier komen. Maar alleen voor de gezelligheid. Want hoewel ze altijd de gezichten blijven van Sa Capanna, hebben ze hun pensioen ook echt verdiend!”